Toespraken ouders Ruiz

Albert start

Wij hebben heel veel verdriet en pijn door het overlijden van onze zoon Ruiz. Elke verkeersdode is er een teveel, maar het is onverteerbaar dat dit ongeluk hoogstwaarschijnlijk voorkomen had kunnen worden als er met een reguliere snelheid gereden was.

Ruiz was een heel bijzondere jongen. Niet alleen voor ons gezin maar ook voor de familie, en zijn vele vrienden. Hij was behulpzaam, vriendelijk, slim, vol humor en met een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Deze monoloog schreef hij vlak voor het fatale ongeluk. 

Monoloog Ruiz

Ik moet eerst denken aan mijn jeugd de basisschool en Hidde en Dat en mezelf. Ik zie mezelf weer spelen op het veld en hoe ik een sneeuw bal gooi op een meisje. Dat zich achter een auto verstopt in de winter van 2010. Hoe ik met de auto naar België ga met de familie. Hoe gelukkig ik was, maar ook dat ik op dat moment nog niet besef dat dit een van de mooiste moment zou zijn voor de komende vijf jaar. Want al het huiswerk…

Maar ik denk er ook aan dat ik naar een mooie toekomst werk. Hoe ik mijn filosofie kan gebruiken om de maatschappij te beïnvloeden en de ongelijkheid te verkleinen. Ik voel me boos over de ongelijkheid en voel me ook soms onverslaanbaar. Als ik luister alsof ik alles kan over winnen. Ik zie mezelf ver boven de plaats waar ik nu sta. Dat ik de ladder van kapitalisme kan klimmen. Puur om hem te kunnen breken. Zodat ik de mensen misschien kan laten zien dat vrede wel mogelijk is. Als we de maatschappij kunnen vormen waarin vrede en eerlijkheid voor alles geld. Maar ik zie mezelf ook in een wereld waar ik ben verleid door de macht en het geld. En gewoon de ongelijkheid groter maak. Ik ben wel gelukkig samen met een familie die zonder zorgen kan leven. Omdat ik hun problemen kan oplossen maar ik wel andere mensen de armoede in duw. En dan denk ik terug aan hoe makkelijk mijn jeugd was. En hoop dat alles weer zo simpel is als het vroeger was. Maar ik weet dat ik zal moeten door gaan tot het einde. Of die dood in een oorlog plaats vind of rustig in mijn bed. Dat zal allemaal liggen aan keuzes die ik nog lang niet zal zien aankomen. Ik voel me op het einde rustig en vredig.

Ruiz was van jongs af aan een dromerige jongen met verrassende uitspraken. Bijvoorbeeld uit zijn vroege jeugd. Dat zijn “de billen van de lepel” of “Ik ga je niet kussen op de nageltjes van je wangen papa!”.

Ruiz had een voorliefde voor de natuur, samen met de Ravon, een organisatie voor bescherming van reptielen en vissen, scheppen met een groot net in de modder om de reptielen, larven, insecten en vissen te bekijken en onderzoeken. Hij haalde ze er direct uit, niks ontging hem, hij had een talent om de kleinste details te bespeuren.

Vissen was ook een grote hobby van hem, in alle rust wachten en rondlopen tot er een vis aan de haak werd geslagen en zo trots als hij hem in zijn handen had, ontdaan van het haakje, om daarna weer vrij gelaten te worden. Op vakantie in de Ardennen ging hij met zijn ooms mee naar een forelvijver waar hij de meeste vissen uit het water haalde wat hem veel respect opleverde.

Bij de zeeverkenners van de Wilhelminagroep voelde hij zich thuis, vanaf zijn 11de was hij er elke zaterdag, het was een soort tweede huis, het voelde als familie met broers en zussen een hele hechte band. Ze hebben altijd enorm gelachen om zijn grappen en immer brede ontwapende glimlach. Toen er een boot gezonken was ging hij die hozen met een theepot. Tijdens kamp tot diep in de nacht kaartspellen spelen met zijn tentgenoten. Met hun boot op de terugweg van zomerkamp naar ’t baken in Utrecht in de nacht doorroeien en wrikken om toch nog de laatste sluisdoorgang te halen, af en toe in slaap vallen achter het roer maar door het zingen van ‘Het is een nacht’ van Guus Meeuwis hebben ze zich er door geslagen en de laatst mogelijke kans van die dag om de sluis te passeren gehaald. Bij een bonte avond werd een toneelstuk  opgevoerd waar hij met een oranje pan op zijn hoofd en met een hese hoge stem een parodie speelde van een andere zeeverkenster. En wat was het mooi om te horen dat jij altijd jezelf was Ruiz en door je brede lach en eerlijkheid nooit echt op je donder hebt gehad bij de zeeverkenners.

En dan naar de middelbare school met veel nieuwe indrukken en wennen aan andere cultuur. Maar daar had jij je draai gevonden. Ze hebben je ervaren als een immer lief en behulpzame jongen voor alle leerlingen. De docenten waardeerden je voor je kritische en gevatte opmerkingen over regels en opdrachten maar ook je schaterende lach. Ruiz was volwassen voor zijn leeftijd en werd gewaardeerd voor zijn intelligentie. Nadat hij zijn eigen plan getrokken had kon niemand hem er van af houden, hij liet zich niet beïnvloeden door anderen en hield er een hele eigen mening op na en sprak die ook uit. Zijn inzet en werkhouding waren uitstekend en zijn prestaties schoten omhoog.

Ik heb ook ellenlange filosofische gesprekken gevoerd over allerlei onderwerpen, hoe had de wereld er uit gezien als de geschiedenis anders was verlopen. Achteraf realiseer ik me dat dit ‘volwassen’ gesprekken waren die met gefundeerde argumenten werden gestaafd. Hij kon goed debatteren en had kennis van zaken, men zag in hem een potentiele politicus.

Samen naar tv series kijken op Netflix kon Ruiz ook erg waarderen zoals ‘Black List’, ‘House of Cards’ en ‘Narcos’.

Door alle verhalen en anekdotes die ik sinds het overlijden van Ruiz heb gehoord ben ik enorm blij om te realiseren dat hij gelukkig is geweest en herkenbaar, hij was altijd zichzelf en niemand anders.

Zijn ontwapenende glimlach zal in ieders herinnering blijven voortleven…..

Mireille vervolgt

Ik sta hier om te spreken namens Ruiz.

Ik ben Ruiz Lorenzo Meijer en ben nu bijna 16 jaar. Toen ik op 9 augustus 2003 werd geboren zag de verloskundige meteen dat ik een casanova was. Een hele knappe jongen die met zijn blik alle harten laat smelten. Ik heb heel veel moeten overwinnen om te worden wie ik ben.

Toen mijn tante  Monique 10 jaar geleden overleed, werd ik bang voor de dood en durfde ik bijna niet te slapen.

Ik wilde als kleine jongen niet naar school want ik ga later toch wonen in de natuur. Ik heb met veel plezier leren fietsen, zwemmen, vissen, varen, boogschieten, judo-en en werken. Ik speel graag tactische spellen en win dan erg vaak. Het nut van school zag ik in het begin niet in.

Ik ben dyslectisch maar ik kan goed denken en zelf informatie opzoeken. Ik verdiep mijzelf graag in biologie, geschiedenis, en wereldnieuws. Door mijn stage leerde ik dat werken plezierig kan zijn. Het contact met mensen en het fietsen, vond ik fijn. Bovendien begrijp ik van mijn baas dat school belangrijk is voor je toekomst.

Ik ben punctueel en heb goede sociale vaardigheden, mede dankzij de hulp van de basisschool de Fakkel. Op Academie 10 leer ik leren en geniet ik van mijn vrienden.

Ik maak vaak grappen, soms gaan die best ver, niet om te pesten maar omdat lachen belangrijk is. Bovendien is humor nuttig om moeilijke boodschappen over te brengen. Ik volg graag de politiek en de cabaretiers die ons aan het denken zetten over de maatschappij.

Ik eet nog een lamscurry voordat ik ga werken, en beloof mijn moeder dat ik morgen mijn haren knip en daarna ga solliciteren bij een restaurant. Niet omdat ik echt wil stoppen met mijn huidige werk. Ik fiets veilig en rustig. En ik ben niet bang voor overvallers, zelfs als ze mij met de dood bedreigen blijf ik kalm. Ik heb geen haast in het leven. Als mijn jeugdpuistjes weg zijn, zijn er vast ook leuke meisjes waarmee het klikt. Eerst focus ik mij op mijn droom om in Amerika te studeren.

Lieve Ruiz,

Op woensdag zeg ik je kort gedag. Ik besef niet dat dit de laatste keer is dat we elkaar zullen spreken. Ik kan nog steeds niet wennen om je te moeten missen. Elke dag worden we geconfronteerd met dit grote verlies: bij de boodschappen, waar ik je lievelingseten zie liggen, in huis aan de eettafel waar jouw Poekie op zoek is naar yoghurt, je pijl en boog en je visspullen die nu ongebruikt blijven liggen. Ook de feestdagen zijn erg zwaar zonder jou. De herinneringen aan je zijn talrijk, mooi maar ook verdrietig omdat je nu niet meer bij ons bent. Ruiz, je zou nu over zijn naar het laatste jaar van de middelbare school. En over acht dagen zou je 16 jaar worden en werken aan je dromen. Dromen die je had over je studie, je huis in de natuur en een wereld die vredig en eerlijk is. Ik wil de wereld vertellen hoe trots ik op je ben. *

Ook je zusje Aisha Tamar mist je enorm, ook al ging je soms te ver met je grappen. Daarnaast missen je vrienden van school,  de judo de scouting en de boogschietvereniging je ook. En natuurlijk mist ook de familie je humor en scherpte.

Wij zullen dit verdriet levenslang met ons meedragen. De herhaaldelijke aandacht vanuit de media waarbij Ruiz met naam en toenaam werd genoemd ervaren we als respectloos en pijnlijk. Zeker als dat gebeurt bij onderwerpen waar Ruiz zelf geen betrokkenheid bij had. Hij had een hele fijne werkgever, hij was een oplettende fietser, en een serieuze leerling.

Hoe je het ook wendt of keert dit is een ongeluk met alleen maar verliezers. De gevolgen van dit verkeersongeluk zijn onherroepelijk.

We hopen dat iedere verkeersdeelnemer zich realiseert dat veilig en rustig rijden levens kan sparen.

Terug naar boven