Een jaar geleden liep ik hier met Koen, in het mooie gebied ten zuiden van Nijmegen. Op de Sint-Jansberg. Dit jaar liep ik er weer maar nu óók met Cleo, Luka en zelfs met Aisha die bij ons was. Maar de 4-eenheid die jullie waren is er niet meer…
Vorig jaar maakte ik al een kort filmpje van dit fantastische bos. Nu niet, maar mijn gedachten waren net als vorig jaar wéér bij jou, Ruiz. Zoals bijna alle keren dat ik tegenwoordig in de natuur ben. Want ik kan de keren niet tellen dat we samen met jou, Aisha, Mireille, Albert, David, Koen en natuurlijk Luka en Cleo genoten van ons samenzijn en van de natuur. Samen op vakantie, samen weekendjes weg, in het buiten- en binnenland. Samen met mijn kinderen ben jij, Ruiz, opgegroeid. En ik kan het nog steeds niet bevatten dat als wij samen zijn, jij daar niet meer fysiek bij bent.
Gelukkig ben jij nog steeds in mijn hoofd en in mijn hart. Jij, de jongen die met een bevlogen hart kon vertellen over de wereldzaken die je bezig hielden. Jij, de jongen die steeds maar won met Machi Koro. Jij, de jongen die met de dieren kon praten. Jij de jongen die, weet ik nog, een keer een vleermuis ving die in ons huisje was gevlogen. Jij, de jongen die als eerste de kikkertjes, kevers, rivierkreeftjes, sprinkhanen, vlinders en weet ik niet wat nog meer te pakken had. Op onderzoek uit met zijn allen tussen bomen, struiken, stronken en takken. Wat heb ik dáárvan genoten. En nog steeds doe ik dat. En óók al mis ik je daar nu bij, ik voel je aanwezigheid wél. Ik wéét dat Cleo, die jou enorm mist bij al onze gezamenlijke momenten nu, dat ook zo voelt.
Lieve Ruiz, over een paar dagen zou je 17 jaar zijn geworden. Ik zal dan wederom proosten op het leven en denken aan de mooie gezamenlijke momenten die er waren.
MayoX